Brunsie in actie

De nationale pers is (opnieuw) de gebeten hond. Het is de pers die heeft doen overkomen alsof coalitielid Ronnie Brunswijk (AC) belangstelling had voor bepaalde parlementaire commissies. Een belangstelling die nogal zuur was voor de coalitie. Oplossing: de pers als zondebok aanwijzen. Het schijnt een normaal verschijnsel te worden in Suriname, dat wanneer zaken verkeerd zijn gegaan of verkeerd dreigen te lopen, ‘de pers’ de schuld krijgt of op zijn minst de zwartepiet wordt toegespeeld. De ene keer komt de sneer van de oppositie, de andere keer van de coalitie, en zo wisselen partijen zich regelmatig af. Afhankelijk van het issue dat op dat moment speelt. Ook andere groepen in de samenleving heffen weleens de beschuldigende vinger richting pers en media: soms terecht, vaak volkomen onterecht. De afgelopen dagen werd De Nationale Assemblée beziggehouden met het probleem ‘Brunswijk-Bouterse’. Beide politici hadden belangstelling getoond voor de vaste commissies van Defensie, terwijl Brunswijk daarnaast ook zitting wilde hebben in Justitie en Politie. Een voor de coalitie moeilijk verteerbare kwestie en niet zo makkelijk op te lossen. Desi Bouterse (NDP) werd in 2000 geweerd uit de commissies Buitenlandse Zaken en Defensie, omdat hij een Nederlands drugsvonnis op zijn naam heeft. Brunswijk op zijn beurt heeft er zelfs twee: een Nederlandse en een Franse drugsveroordeling. De oppositie, maar vooral de NDP, keek toe hoe de coalitie deze voor haar heikele zaak zou oplossen. Indien Brunswijk zou worden toegelaten, had de regeringsfractie geen poot meer om op te staan om Bouterse uit te sluiten. Gelijke monniken, gelijke kappen, was het adagium van de NDP. In coalitiekringen is een mooie oplossingsformule bedacht: ‘doen overkomen alsof Brunswijk nooit belangstelling heeft gehad voor Justitie en Politie en voor Defensie’. En als klapper de media de schuld geven de commotie. Makkelijker kon het niet. Het scenario wordt dan ook zoals afgesproken afgewerkt. In de wandelgangen van het parlement laat Brunswijk aan journalisten ineens doorschemeren dat hij totaal geen behoefte had te participeren in de commissies Defensie en Justitie en Politie. Daarna komen fractieleiders en andere kopstukken in de media om dat dunnetjes over te doen, in de hoop dat het rookgordijn heeft gewerkt, de zandzak weer kan worden opgeborgen en de samenleving de verklaring slikt als zoete koek. Dit gaat er bij de pers echter niet in en die doorprikt dan ook met het grootste gemak deze ballon. Vraagtekens De vraagt rijst, wat het aandeel van de media is geweest in de Brunswijk-affaire. Heeft de pers gezegd dat Brunswijk in de reeds genoemde commissies zitting wilde nemen? Nee, slechts werd opgetekend en aan de samenleving bekendgemaakt wat speelde achter de schermen en in het coalitiekamp. Minstens één coalitielid, Sharmila Mangal-Mansaram (VHP), heeft via diverse media de belangstelling van ‘de heer Brunswijk’ bevestigd. Ze maakte zelfs vergelijkingen tussen Bouterse en Brunswijk, en droeg argumenten aan waarom voor haar Brunswijk wel acceptabel was en Bouterse niet. Brunswijk is een ‘vrijheidsstrijder’ en Bouterse ‘verdachte van mensenrechtenschendingen’. Ook A Combinatie-parlementariër tevens ondervoorzitter van de assemblee, Caprino Alendy, deed hierover zijn zegje, alsook andere coalitieleden. Aan de andere kant heeft Brunswijk in hoogst eigen persoon en met de van hem bekende bravoure tegenover journalisten verklaard dat hij zitting neemt in welke commissie hij wil, en dat hij niet kan worden uitgesloten. Hij heeft toen niet verklaard geen interesse te hebben, integendeel. Overtuigen Donderdag heeft de coalitiefractie urenlang vergaderd om Brunswijk te "overtuigen" dat hij zijn belangstelling naar andere commissies moest richten. Niet de pers heeft verklaard dat de AC-fractieleider overtuigd moest worden, maar zijn coalitiegenoten. Waarom zou je Brunswijk moeten overtuigen, als hij in de eerste plaats helemaal geen belangstelling had, zoals nu achteraf wordt beweerd? En waarom duurde de overtuiging zo lang? Vragen, die de coalitie het beste zelf kan beantwoorden. Ook moet nog de vraag beantwoord worden waarom geen van de coalitieleden en coalitieleiders onmiddellijk hebben ontkend dat Brunswijk geen belangstelling had, toen dat door de media werd gebracht. Nu heet het "dat het spelletje werd meegespeeld", om zogenaamd de oppositie op een dwaalspoor te zetten. Ook een argument dat zo doorzichtig is als wat. Aan de andere kant wordt van verantwoordelijke politieke leiders verwacht dat ze onmiddellijk corrigeren en of helderheid verschaffen aan de samenleving, wanneer verkeerde informatie naar de gemeenschap wordt gebracht. Zaken laten, zodat ze in de maatschappij een eigen leven gaan leiden om daar politieke munt uit te slaan, is op zijn zachtst gezegd zeer afkeurenswaardig. Straks krijgt de pers ook nog de schuld van de verstopte rioleringen, het straatventersprobleem, dat een coalitielid voor Bouterse heeft gestemd om commissielid Defensie te worden, de vermoedelijke witwaspraktijken van Gilds, de veroordeling van Alibux, de verkiezingsuitslag van 2005, de vermoedelijke corruptie van Balesar, het seksueel molest door Somohardjo en misschien ook nog het gevecht binnen Ravaksur. De beschuldigingen zullen maar voor lief worden aangenomen.-.