Paramaribo - "Dit verhaal wil ik eigenlijk niet meer vertellen. Het is te pijnlijk om het allemaal weer te beleven", vertelt de dertienjarige Danica Jadoenathmisier. Ze is de dochter van Francisco Jadoenathmisier, die door politiemannen werd mishandeld, toen hij zich voegde in de colonne waarin de Nederlandse premier Balkenende reed, op weg naar Zanderij. Ook Danica kreeg rake klappen. Ze is leerling van de Johannes Vrolijkschool en een echte dierenvriend. Alle dieren op hun erf, in Wanica, zijn van haar. Ook de nieuwsgierige papegaai. Vroeger hadden ze een "echte dierentuin" met veel meer dieren, vertelt ze.
Zo met haar hondje in haar armen, ziet Danica er ontspannen uit. Ze aait hem liefkozend. Maar als ze teruggrijpt naar 25 november – Srefidens, is ineens niet meer dat vrolijke meisje van daarnet. "Ik vertrouw de politie niet meer en weet niet of ik dat ooit nog zal doen", zegt ze. "Ik heb altijd bewondering getoond voor de politie, vooral omdat mijn opa oud-politie-inspecteur is." We zitten in de woonkamer aan tafel. Haar moeder zit er ook bij, maar mengt zich niet in het gesprek.
Gewijzigd op: 29-1-2006 21:17:15 | Maandag 30 Januari, 2006
Waardeer artikel Reageer op artikel Email artikel Print artikel
13-jarige Danica getraumatiseerd door politiegeweld
‘Ik wil weten waarom ik mishandeld werd’
door Sharon Singh
26/01/2006
Danica Jadoenathmissier (13) tijdens een persconferentie, die haar vader, Francisco Jadoenathmissier, eind december had belegd. Daar kondigde hij aan een strafklacht in te dienen tegen de politie.-.
dWT foto / Hijn Bijnen -
Paramaribo - "Dit verhaal wil ik eigenlijk niet meer vertellen. Het is te pijnlijk om het allemaal weer te beleven", vertelt de dertienjarige Danica Jadoenathmisier. Ze is de dochter van Francisco Jadoenathmisier, die door politiemannen werd mishandeld, toen hij zich voegde in de colonne waarin de Nederlandse premier Balkenende reed, op weg naar Zanderij. Ook Danica kreeg rake klappen. Ze is leerling van de Johannes Vrolijkschool en een echte dierenvriend. Alle dieren op hun erf, in Wanica, zijn van haar. Ook de nieuwsgierige papegaai. Vroeger hadden ze een "echte dierentuin" met veel meer dieren, vertelt ze.
Zo met haar hondje in haar armen, ziet Danica er ontspannen uit. Ze aait hem liefkozend. Maar als ze teruggrijpt naar 25 november – Srefidens, is ineens niet meer dat vrolijke meisje van daarnet. "Ik vertrouw de politie niet meer en weet niet of ik dat ooit nog zal doen", zegt ze. "Ik heb altijd bewondering getoond voor de politie, vooral omdat mijn opa oud-politie-inspecteur is." We zitten in de woonkamer aan tafel. Haar moeder zit er ook bij, maar mengt zich niet in het gesprek.
Danica zat met haar vader in de pick-up, op weg naar huis. Nadat ze bij de Shell Latour hadden getankt, reed pa weer de Indira Gandhiweg op. Ineens werden ze een paar minuten later klem gereden door een Harrier. "Terwijl een politieagent dreigend met zijn wapen zwaaide", vertelt Danica. Eenmaal gestopt, blafte een andere agent hen toe: "Mopo uit a ka wagi!"
Toen haar vader zijn raam zakte, kreeg hij gelijk een vuistslag toegediend. "Hij werd dicht bij de ogen geraakt en het bloedde, waarbij ik in paniek raakte. Ze hebben mij ook gezegd om uit de auto te stappen. Ineens werd mijn vader uit de auto gesleurd en geschopt van alle kanten. ‘Wat gebeurt er? Wat doen jullie met mijn vader?’, schreeuwde ik. ‘Hou je bek’, werd er gezegd."
Danica stapte op een van de agenten af met haar portie eten, denkende dat hij wat meer begrip zou kunnen opbrengen, maar voordat ze wat kon vragen, vloog haar bakje uit haar hand. Daarna voelde ze een duf gevoel in haar hoofd. "Ik werd met de knokkels van deze politieman in mijn linkerslaap geraakt." Op dit moment lijkt ze weer verbitterd. De agenten gingen zo tekeer met haar vader dat een van zijn schoenen daarna zoek was. Hij werd in de boeien geslagen en in de pick-upbak gegooid.
De agenten raceten weg en lieten Danica aangeslagen, verward en verloren achter. Huilend vertelde ze aan een toeschouwer, die het gebeuren had meegemaakt, dat ze geen busgeld had om naar huis te gaan. De man gaf haar het geld en zo belandde ze thuis.
Danica heeft nog steeds last van de slag op haar slaap. "Ik kan me niet al te diep concentreren, ik krijg vaker last van hoofdpijn en ook van mijn ogen." En ze is behoorlijk getraumatiseerd. Ze slaapt nu meer bij haar moeder dan alleen. "Ik krijg nare dromen waarbij politieagenten mij, schietend op mij, achternazitten. Na zo een droom val ik niet meer in slaap."
Tijdens het gesprek vraagt Danica zeker vijf keer aan ons: "Waarom werd ik mishandeld?" Ze weet dat ze nu al risico’s loopt met het vertellen van haar relaas, maar ze heeft toch besloten met de krant te praten omdat de politiewoordvoerder stelde dat het meisje ‘ongedeerd’ is gebleven. Over de klap die Danica kreeg, zei de woordvoerder: "Het is een pertinente leugen." Danica: "Zijn verklaring is een pertinente leugen."
Ten slotte zegt ze: "Ik haat de politie. Ik heb slechts een vraag gesteld en werd geklapt. Is het niet de taak van de politie om kinderen te beschermen en vooral tegen mishandeling? Als ik de politie ooit nodig heb, zal ik nooit gaan. De agenten die mijn vader en mij hebben mishandeld moeten gestraft worden, dan is de staat rechtvaardig bezig. Ik wilde altijd al jurist worden. Door dit geval nu zeker." Danica wil niet meer in Suriname wonen.-.
KADER
Harry Mungra, kinderpsycholoog, komt in de praktijk verschillende vormen van kindermishandeling tegen. In het geval een kind erbij staat en getuige is van een mishandeling van een ouder, legt hij het volgende uit: "Een ouder wordt gezien als een liefdesobject. Het feit dat dit kind dit heeft meegemaakt met een liefdesobject van haar heeft voor het trauma (kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt...red.) gezorgd." Daarom bestempelt Mungra de mishandeling van vader Jadoenathmisier in bijzijn van zijn dochter als zeer "ontactisch van de agenten". "Men moet aan zo een kind alle gelegenheid geven om haar verhaal te vertellen. Waar ze het wil vertellen en hoe vaak ze het ook wil vertellen, men moet wel begrip ervoor opbrengen", aldus de kinderpsycholoog.
Volgens therapeut Leendert Pocorni houdt een kind een trauma over door machteloosheid. Hij vertelt dat een kind nog niet echt een eigen wereld heeft, waardoor het al snel kan instorten bij zo’n voorval. De reactie na zo’n ervaring verschilt van persoon tot persoon, maar de heftigheid (het effect) is bij alle kinderen hetzelfde. Volgens hem spelen de ouders een belangrijke rol bij het helpen van hun kind om over het gebeurde te geraken. Beide specialisten zijn het er over eens dat de ontwikkeling van de eigen identiteit traag verloopt bij een kind dat een trauma heeft gehad, zowel geestelijk als lichamelijk. Als zo een kind niet therapeutisch wordt behandeld, bestaat de kans dat het later crimineel gedrag zal vertonen. "Therapeutisch kan een getraumatiseerd kind wel geholpen worden", verzekert Pocorni.-.
maandag, januari 30, 2006
13-jarige Danica getraumatiseerd door politiegeweld
Paramaribo - "Dit verhaal wil ik eigenlijk niet meer vertellen. Het is te pijnlijk om het allemaal weer te beleven", vertelt de dertienjarige Danica Jadoenathmisier. Ze is de dochter van Francisco Jadoenathmisier, die door politiemannen werd mishandeld, toen hij zich voegde in de colonne waarin de Nederlandse premier Balkenende reed, op weg naar Zanderij. Ook Danica kreeg rake klappen. Ze is leerling van de Johannes Vrolijkschool en een echte dierenvriend. Alle dieren op hun erf, in Wanica, zijn van haar. Ook de nieuwsgierige papegaai. Vroeger hadden ze een "echte dierentuin" met veel meer dieren, vertelt ze.
Zo met haar hondje in haar armen, ziet Danica er ontspannen uit. Ze aait hem liefkozend. Maar als ze teruggrijpt naar 25 november – Srefidens, is ineens niet meer dat vrolijke meisje van daarnet. "Ik vertrouw de politie niet meer en weet niet of ik dat ooit nog zal doen", zegt ze. "Ik heb altijd bewondering getoond voor de politie, vooral omdat mijn opa oud-politie-inspecteur is." We zitten in de woonkamer aan tafel. Haar moeder zit er ook bij, maar mengt zich niet in het gesprek.
Gewijzigd op: 29-1-2006 21:17:15 | Maandag 30 Januari, 2006
Waardeer artikel Reageer op artikel Email artikel Print artikel
13-jarige Danica getraumatiseerd door politiegeweld
‘Ik wil weten waarom ik mishandeld werd’
door Sharon Singh
26/01/2006
Danica Jadoenathmissier (13) tijdens een persconferentie, die haar vader, Francisco Jadoenathmissier, eind december had belegd. Daar kondigde hij aan een strafklacht in te dienen tegen de politie.-.
dWT foto / Hijn Bijnen -
Paramaribo - "Dit verhaal wil ik eigenlijk niet meer vertellen. Het is te pijnlijk om het allemaal weer te beleven", vertelt de dertienjarige Danica Jadoenathmisier. Ze is de dochter van Francisco Jadoenathmisier, die door politiemannen werd mishandeld, toen hij zich voegde in de colonne waarin de Nederlandse premier Balkenende reed, op weg naar Zanderij. Ook Danica kreeg rake klappen. Ze is leerling van de Johannes Vrolijkschool en een echte dierenvriend. Alle dieren op hun erf, in Wanica, zijn van haar. Ook de nieuwsgierige papegaai. Vroeger hadden ze een "echte dierentuin" met veel meer dieren, vertelt ze.
Zo met haar hondje in haar armen, ziet Danica er ontspannen uit. Ze aait hem liefkozend. Maar als ze teruggrijpt naar 25 november – Srefidens, is ineens niet meer dat vrolijke meisje van daarnet. "Ik vertrouw de politie niet meer en weet niet of ik dat ooit nog zal doen", zegt ze. "Ik heb altijd bewondering getoond voor de politie, vooral omdat mijn opa oud-politie-inspecteur is." We zitten in de woonkamer aan tafel. Haar moeder zit er ook bij, maar mengt zich niet in het gesprek.
Danica zat met haar vader in de pick-up, op weg naar huis. Nadat ze bij de Shell Latour hadden getankt, reed pa weer de Indira Gandhiweg op. Ineens werden ze een paar minuten later klem gereden door een Harrier. "Terwijl een politieagent dreigend met zijn wapen zwaaide", vertelt Danica. Eenmaal gestopt, blafte een andere agent hen toe: "Mopo uit a ka wagi!"
Toen haar vader zijn raam zakte, kreeg hij gelijk een vuistslag toegediend. "Hij werd dicht bij de ogen geraakt en het bloedde, waarbij ik in paniek raakte. Ze hebben mij ook gezegd om uit de auto te stappen. Ineens werd mijn vader uit de auto gesleurd en geschopt van alle kanten. ‘Wat gebeurt er? Wat doen jullie met mijn vader?’, schreeuwde ik. ‘Hou je bek’, werd er gezegd."
Danica stapte op een van de agenten af met haar portie eten, denkende dat hij wat meer begrip zou kunnen opbrengen, maar voordat ze wat kon vragen, vloog haar bakje uit haar hand. Daarna voelde ze een duf gevoel in haar hoofd. "Ik werd met de knokkels van deze politieman in mijn linkerslaap geraakt." Op dit moment lijkt ze weer verbitterd. De agenten gingen zo tekeer met haar vader dat een van zijn schoenen daarna zoek was. Hij werd in de boeien geslagen en in de pick-upbak gegooid.
De agenten raceten weg en lieten Danica aangeslagen, verward en verloren achter. Huilend vertelde ze aan een toeschouwer, die het gebeuren had meegemaakt, dat ze geen busgeld had om naar huis te gaan. De man gaf haar het geld en zo belandde ze thuis.
Danica heeft nog steeds last van de slag op haar slaap. "Ik kan me niet al te diep concentreren, ik krijg vaker last van hoofdpijn en ook van mijn ogen." En ze is behoorlijk getraumatiseerd. Ze slaapt nu meer bij haar moeder dan alleen. "Ik krijg nare dromen waarbij politieagenten mij, schietend op mij, achternazitten. Na zo een droom val ik niet meer in slaap."
Tijdens het gesprek vraagt Danica zeker vijf keer aan ons: "Waarom werd ik mishandeld?" Ze weet dat ze nu al risico’s loopt met het vertellen van haar relaas, maar ze heeft toch besloten met de krant te praten omdat de politiewoordvoerder stelde dat het meisje ‘ongedeerd’ is gebleven. Over de klap die Danica kreeg, zei de woordvoerder: "Het is een pertinente leugen." Danica: "Zijn verklaring is een pertinente leugen."
Ten slotte zegt ze: "Ik haat de politie. Ik heb slechts een vraag gesteld en werd geklapt. Is het niet de taak van de politie om kinderen te beschermen en vooral tegen mishandeling? Als ik de politie ooit nodig heb, zal ik nooit gaan. De agenten die mijn vader en mij hebben mishandeld moeten gestraft worden, dan is de staat rechtvaardig bezig. Ik wilde altijd al jurist worden. Door dit geval nu zeker." Danica wil niet meer in Suriname wonen.-.
KADER
Harry Mungra, kinderpsycholoog, komt in de praktijk verschillende vormen van kindermishandeling tegen. In het geval een kind erbij staat en getuige is van een mishandeling van een ouder, legt hij het volgende uit: "Een ouder wordt gezien als een liefdesobject. Het feit dat dit kind dit heeft meegemaakt met een liefdesobject van haar heeft voor het trauma (kwetsing van de psyche door een hevige gemoedservaring die een blijvende stoornis teweegbrengt...red.) gezorgd." Daarom bestempelt Mungra de mishandeling van vader Jadoenathmisier in bijzijn van zijn dochter als zeer "ontactisch van de agenten". "Men moet aan zo een kind alle gelegenheid geven om haar verhaal te vertellen. Waar ze het wil vertellen en hoe vaak ze het ook wil vertellen, men moet wel begrip ervoor opbrengen", aldus de kinderpsycholoog.
Volgens therapeut Leendert Pocorni houdt een kind een trauma over door machteloosheid. Hij vertelt dat een kind nog niet echt een eigen wereld heeft, waardoor het al snel kan instorten bij zo’n voorval. De reactie na zo’n ervaring verschilt van persoon tot persoon, maar de heftigheid (het effect) is bij alle kinderen hetzelfde. Volgens hem spelen de ouders een belangrijke rol bij het helpen van hun kind om over het gebeurde te geraken. Beide specialisten zijn het er over eens dat de ontwikkeling van de eigen identiteit traag verloopt bij een kind dat een trauma heeft gehad, zowel geestelijk als lichamelijk. Als zo een kind niet therapeutisch wordt behandeld, bestaat de kans dat het later crimineel gedrag zal vertonen. "Therapeutisch kan een getraumatiseerd kind wel geholpen worden", verzekert Pocorni.-.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
1 opmerking:
Het is werkelijk onvoorstelbaar dat een kinderpsycholoog het gedrag van de agenten slechts 'ontactisch' noemt...Ik vind het echt schandalig wat er (nog steeds) in Suriname gebeurt! De politie is vaak corrupt en agressief. Zelfs al zou het kind liegen over het feit dat ze geslagen is, wat ik ten zeerste betwijfel, is het gedrag van de agenten onacceptabel. Zulke mensen moeten achter slot en grendel. Wanneer staat er iemand op in Suriname om te vechten voor de rechten van kinderen, van de toekomst?
Een reactie posten